Groningse Nieuwe #3

De derde editie van Groningse Nieuwe, de samenwerking tussen filmtheater Images en Stichting Groninger Videolandschap, stond in het teken van de lang verwachte film van Rob Camies, Psalm13 (2005).

Monty Python meets Quentin Tarantino in een jaren 70 gayclub vol zwaarbewapende katholieke priesters, die handelen in vieze boekjes. En dit alles vakkundig Duits nagesynchroniseerd. -verwacht niets minder- Psalm13 is een 'meesterlijk verbond van filmmakers, acteurs, decorontwerpers, kunstacademici, conservatoriumfiguren, tekenaars en illustratoren, animatoren, schrijvers, schilders en andere creatievelingen (Rob Camies). Een ode aan een jeugd in de jaren '70, waar alle betere films alleen op de Duitse TV werden vertoond. De tijd dat je James Bond en het 'vier vuisten duo' Bud Spencer en Terrence Hill alleen kende met Duitse tongval. En dacht dat dat zo hoorde...

Het verhaal van Psalm13 ontvouwt zich als een absurdistische thriller, wanneer vier mensen een overval plegen die volledig uit de hand loopt, wanneer er doden bij vallen. De vier overvallers beginnen elkaar vervolgens onderling ook naar het leven te staan, om er zo alleen met de buit vandoor te gaan. Als ze vervolgens ook nog eens op de hielen worden gezeten door een te zwaar bewapende politiemacht, blijft niets anders over dan een uiterst gewelddadige ontknoping.

Dit alles wordt omlijst met korte intermezzi in de vorm van korte tekenfilms, clips en flashbacks met een hoog Monty Python gehalte.

Zo’n vijf jaar geleden heeft Rob Camies, toen nog student aan Academie Minerva het script voor deze film geschreven. De bedoeling was het geheel binnen een jaar af te ronden en een première te laten beleven in Groningen. Met een budget van 15 duizend in toen nog Hollandse guldens, was dit wellicht een wat te optimistische gedachte. Na een jaar was ongeveer een derde deel van de film geschoten en het geld op. In de vier jaar erna werden om de paar maanden, als hij weer genoeg geld bijeen had gesprokkeld voor een opnamedag, een aantal nieuwe scènes opgenomen. De film telt 22 locaties en zoals te lezen in elke betere cafetaria weet ook de regisseur nu:

‘’Goed bereid, kost even tijd’’

Telkens was zo’n locatieopname weer een fijn staaltje van logistiek en productie. Hele, al dan niet leegstaande woonflats werden in een dag omgetoverd tot jaren zeventig ingerichte woningen, waarna in twee dagen alle scènes op deze locatie werden gedraaid, om vervolgens de hele zaak weer terug te brengen in oude staat. Een kostbare en ontzettend arbeidsintensieve zaak.

Psalm13 bevat alle elementen om een volwaardige cult-hit te worden en is dan ook een uniek project binnen de Groningse filmscène: Naast het feit dat het hier een ontzettend goed gemaakte, absurdistische speelfilm betreft met prachtige decors, speciale effecten, een zeer apart verhaal, bijzondere staaltjes acteerwerk, humor, geweldig camerawerk, animaties en sublieme intermezzo's heeft de film ook nog eens een prachtige soundtrack die, en dat is zeker een (Nederlandse) primeur, geheel ‘’a capella’’ is.

Dirk Metzlar en Matthijs van der Veer, beiden afgestudeerde conservatoriummuzikanten hebben voor de soundtrack getekend. Al vrij snel kwamen ze zelf met het idee het geluidsgedeelte slechts met stemgeluid te realiseren. Een geweldige keuze. Het geeft de film een extra absurdistisch trekje.

Een andere toegevoegde waarde op het gebied van het geluid is het feit dat de gehele film in Dolby 5.1 is afgemixt. Geluid wordt bij de Nederlandse speelfilm vaak over het hoofd gezien, vooral bij de wat kleinere producties maar is een onmisbaar element als het aankomt op het realiseren van een complete filmervaring.